آمده بودی پشت پنجره اتاقم .../ من می خواستم چشم هایت را یواشکی طرح بزنم و قاب کنم به دیوار ِ کنار پنجره .../ اما ترسیدم از خورشید ...

 ای ماه من . . .

مرز ها در حد ما نیستند .../ وانمود میکنیم که نیستند . . .

نو میشوند شعر هایم .../ وقتی که چشم های تو باشد . . .

ستاره ها خواب بودند وقتی ماه را به مهمانی خدا بردی .../این ماه بدون تو رویا میشد پشت پلک هایم . . .

انگار برف نشته روی درختان  .../ بوی برف میدهد نفس هایت . . .

تو باید یک روز سرد زمستانی مرا بیدار کنی

 ...

توباید مژده برف آمدن را به من بدهی . . .

شوره زاری به تنگ می آید از این همه نبودن .../ غم است پایان این عشق ...

در هبوط یخ کرده این باران

...

امیدی هست؟!

به گمانم گوشه چشم هایم هنوز خاطره ای باقی ست .../ قطره قطره میچکد و گرم میکند این کلمات را ...

میسازد شعر هایم را . . .

دستم به آسمان نمیرسد ...

به موهایت که میرسد .../ میخواهم غرق شوم در آسمانت . . .

حرمت باران .../ بستن چترها بود . . .

همین بودن هاست در لا به لا ی انگشتانمان ...

همین تصنیف های عاشقی .../ همین تسبیح رنگی ...

این دستها کوچک اند برای لمس وَجهُه الله . . .

لُکنَت گرفته اند واژه ها امشب ...

بس که هرچه بغض بود از چشمانم تِکاندم . . .

درد .../ درد ../ درد ...

این کلمات نه .../ این ذهن درد میکشد بدون تو ...

بدنم درد میکند بدون آغوشت . . .